Projekt analizy – „Rodzina Soprano”

„Rodzina Soprano” to serial produkowany przez HBO ("It's Not TV. It's HBO") w latach 1999-2006. Jest to jeden z pierwszych seriali, który pod wieloma płaszczyznami wprowadził nową jakość w historii telewizji (serii odcinków), w ślad którego poszła cała reszta obecnie popularnych serialowych produkcji różnych stacji telewizyjnych. W oparciu o tekst Sary Kozloff, postaramy się wykazać innowacyjność w narracji „Rodziny Soprano”.

1.     

e    Serial:

http://www.youtube.com/watch?v=RLxSUKA--Dg&feature=fvst

2.     

     Historia:

Nie ma przejrzyście powtarzającego się motywu, który mógłby upodabniać produkcję nie tyle do serii, ile nawet do serialu. Żaden odcinek nie jest autonomiczny pod kątem historii. Nie posiada również przejrzystego podziału między rdzeniem, a satelitami – historia jest chronologicznym ciągiem wydarzeń, a wszelkie, powtarzające się motywy (o ile można mówić o wtórności przy np. egzekucjach mafii), są nieodzownym elementem historii i pobocznych wątków na tle całego serialu.

3.      Bohaterowie:

Bohaterami  są postacie istotne zarówno dla całego serialu, jak i dla każdego odcinka z osobna. Wyznaczona jest hierarchia pod względem planów, jednak praktycznie nigdy nie zdarzają się bohaterowie epizodyczni, jeśli mowa o bohaterach, którzy wprowadzają coś dla rozwoju akcji.

4.      Scenografia:

Wbrew temu co piszę Kozloff o ograniczonej przestrzeni, „Rodzina Soprano”  (mimo powtarzających się wnętrz) wychodzi nierzadko z kamerą w inne lokacje i, co więcej, w plenery, tworząc tym samym New Jersey jednym z głównych, bardzo znaczących, bohaterów.

5.      Czas:

Serialu nie charakteryzują skróty w czołówce z poprzednich odcinków, ani zapowiedzi w następnych. Odcinki nie są pozbawione suspensu, jednak nie jest budowany na znajomych schematach analogii akcji w każdym odcinku, a w obrębie poszczególnych scen, których akcja jest nie do przewidzenia (np. zabójstwa pierwszoplanowych postaci, itp.). Sytuacje mające miejsce w tym samym czasie pokazywane są za pomocą montażu równoległego, a modne retrospekcje nie występują prawie w ogóle.

6.      Narrator:

Narracja w serialu jest dwupłaszczyznowa. Z jednej strony mamy narratora wszystkowiedzącego, a z drugiej homodiegetycznego – jest z nim główny bohater, który tworzy zupełnie inną narrację świata (podczas terapii z psychologiem), niż tego, w którym uczestniczy na co dzień.

7.       Odbiorca:

Zarówno widz implikowany, jak i rzeczywisty, odgrywa niebanalną rolę w tej produkcji. Fikcyjny konstrukt powinien perfekcyjnie porozumiewać się z fikcyjnym autorem, którym jest główny bohater serialu.  Na tej płaszczyźnie zatem pojawia się absolutne novum, gdyż pierwszoplanową postacią jest gangster, morderca, człowiek rozchwiany emocjonalnie, ale zarazem członek rodzinnego dramatu i ofiara własnych słabości. Trudno zatem lubić głównego bohatera, ale też nie sposób być jego zdecydowanym przeciwnikiem.

8.      Ramówka:

Obecnie ramówka nie ma wpływu na serial – jest on dostępny w Internecie, czy cyfrowych nośnikach.